Podkładka: grusza kaukaska, pigwa
Odmianę ‘Bonkreta Williamsa’, znaną również jako ‘Bera Williamsa’ i ‘Bera Świętomichalska’, zaczęto uprawiać w Anglii u schyłku XVIII w. Swoją nazwę grusza zawdzięcza nazwisku sadownika, który jako pierwszy ją rozmnożył. W drugiej dekadzie XIX w. trafiła do Ameryki i tam, pod nazwą ‘Bartlett’, była uprawiana na dużą skalę. W Polsce jest znana od lat i ceniona jako doskonała odmiana deserowa oraz przetwórcza, choć do popularności ‘Konferencji’ czy ‘Lukasówki’ wciąż jej daleko.
Drzewo Młode grusze rosną silnie, ale w trzecim lub czwartym roku po posadzeniu, gdy wejdą
w owocowanie, ich wzrost ulega spowolnieniu. Nieregularne, stożkowate korony drzew mają tendencję do zagęszczania się. Pąki kwiatowe pojawiają się dość późno, dlatego rzadko uszkadzają je przymrozki. W sprzyjających warunkach grusza wydaje corocznie obfite plony. Nie zrasta się
z drewnem pigwy, dlatego na podkładce karłowej szczepi się ją pośrednio. Uwaga: ‘Bonkrety Williamsa’ nie należy sadzić w roli zapylacza ‘Dobrej Ludwiki’, ponieważ między odmianami tymi zachodzi intersterylność. Jako zapylacz innych grusz kwitnących średnio późno sprawdza się bardzo dobrze.
Owoce Drzewo wydaje średniej wielkości, czasem duże owoce, osiągające masę 240 g. Gruszki zazwyczaj nie mają symetrycznego kształtu, są wydłużone i jajowate, z pofałdowaną powierzchnią. W okolicy kielichów widać wyraźne żebrowania. Gładka, błyszcząca skórka jest dość cienka i pokryta rdzawymi przetchlinkami oraz drobnymi plamkami. Ma zielonożółty kolor oraz słaby, pomarańczowy rumieniec. Aromatyczny miąższ gruszek jest miękki, bardzo soczysty i delikatny w smaku. Ze względu na charakterystyczny posmak poleca się go do przetworów, zwłaszcza kompotu i suszu. Owoce mutantów – ‘Bonkrety Williamsa Czerwonej’ oraz ‘Max Red Bartlett’ – są całkowicie czerwone i prezentują się bardzo atrakcyjnie. Wymagania Uprawa tej odmiany przynosi najlepsze efekty na ciepłej, przepuszczalnej glebie o lekko kwaśnym odczynie. Równie istotny jest wybór odpowiedniego stanowiska, na którym drzewo nie będzie narażone na działanie zimnych wiatrów ani powstawanie zastoisk mrozowych. Na zimę warto okrywać słomianymi chochołami zarówno młode, jak i dorosłe okazy.
Grusza Leclerc jest to odmiana gruszy, która przywędrowała do nas z Francji. Charakteryzuje się bardzo dużymi i niezwykle soczystymi owocami, które są olbrzymie, kształtu typowo gruszkowatego, o gładkiej zielonożółtej skórce, prawie całkiem pokryte brązowo – żółtym atrakcyjnym ordzawieniem. Smaczna, deserowa odmiana
o delikatnym, soczystym i aromatycznym miąższu, osiągająca dojrzałość zbiorczą na początku października. Owocuje obficie i regularnie. Można ją uprawiać zarówno towarowo jak i amatorsko. Drzewo początkowo rośnie bardzo silnie, tworząc korony średnio zagęszczone z dość długimi konarami wzniesionymi do góry. Po wejściu w okres owocowania wzrost słabnie. Dobrze zrasta się
z pigwą, na której bardzo wcześnie wchodzi w okres owocowania. Gruszki zawierają dużo potasu, błonnika, żelaza i witaminy C, także sporo cukrów prostych. Wbrew opinii nie są kaloryczne. Pobudzają trawienie i perystaltykę jelit, likwidują zaparcia. Mają też właściwości moczopędne Pomagają regulować ciśnienie krwi, dlatego powinny znaleźć się w jadłospisie osób cierpiących na nadciśnienie tętnicze.
Mutant odmiany Faworytka charakteryzuje się bardziej intensywnym rumieńcem z fioletowym nalotem, słabszym wzrostem drzewa, mniejszą wytrzymałością na mróz i większą podatnością na parcha. Jest jednak cenną odmianą dla działkowców. Jest doskonałym zapylaczem dla bardzo wielu odmian grusz. W przechowalni gruszki można przechowywać około 10 tygodni.
Dojrzałość zbiorcza: koniec sierpnia
Odmiana: letnia Pochodzenie: USA
PIELĘGNACJA:Nowo posadzonym drzewkom wiosną przycinamy gałązki o 1/3 ich długości, w celu przywrócenia równowagi pomiędzy korzeniami
a częścią nadziemną oraz nadanie odpowiedniego kształtu koronie młodego drzewka. Drzewka sadzone jesienią przycinamy podczas pierwszej wiosny.
Angielska odmiana gruszy, jedna najpopularniejszych w zachodniej Europie, także w Polsce.
Jej drzewa rosną średnio silnie, tworząc wzniesioną koronę, o sztywnych, wyprostowanych konarach, z licznymi krótkopędami. Owocowanie rozpoczynają wcześnie, zwykle w 3–4 roku po posadzeniu, owocują na ogół corocznie i bardzo obficie.
Odmiana średnio wytrzymała na mróz, w zasadzie nie porażana przez parcha, mało wrażliwa na inne choroby. Nie udaje się jedynie na glebach zbyt lekkich oraz ciężkich i podmokłych, na których porażana jest przez raka.
Kwitnienie, w zależności od pogody, przypada na koniec kwietnia i początek maja.
Odmiana obcopylna – do obfitego owocowania przydaje się sąsiedztwo odmian zapylających, np. ‘Bonkreta Williamsa’, ‘Dobra Szara’, ‘Komisówka’, ale nie jest konieczne, gdyż owoce często powstają bez zapylenia kwiatów (tzw. partenokarpia).
Odmiana jesienna – owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na przełomie września
i października. Przed zbiorem nie opadają.
Gruszki mają matową, zielonkawą, ordzawioną brązowozłotawo (głównie w dolnej części) skórkę, z brązowymi przetchlinkami. Wrzecionowato wydłużone owoce zwężają się silnie w górnej części. Owoce są duże (10 x 6 cm). Ich smaczny miąższ jest żółtawobiały, soczysty, delikatny, bardzo słodki i nieco aromatyczny.
W przechowalni gruszki można przechowywać do listopada, w chłodni nawet do kwietnia.
Ze względu na odporność na choroby i małe wymagania glebowe i klimatyczne odmiana może być z powodzeniem uprawiana w ogrodach przydomowych
i działkowych.