Podkładka: ałycza
Jedna z najstarszych odmian śliwy, znana w Europie już w XVII w. Do Polski przywieziona z Węgier – stąd jej nazwa. W obrębie odmiany występuje wiele jej typów o zróżnicowanej wartości. Owocowanie rozpoczyna średnio późno. Owocuje obficie (lepiej na glebach o dużej zawartości próchnicy i wody), corocznie. Na glebach suchych i ubogich owoce drobnieją. Kwitnie dość późno, najczęściej w drugiej dekadzie maja. Kwiaty są biało zielonkawe, niewielkie. Odmiana samopylna, jednocześnie jeden z najlepszych zapylaczy dla śliw.
Drzewa rosną średnio silnie, tworząc wyniosłą, za młodu stożkowatą, później kulistą, równomiernie zagęszczoną koronę, wymagającą intensywnego cięcia prześwietlającego. Konary ukośnie skierowane do góry, często krzyżujące się, silnie rozgałęzione
o dużej ilości krótkopędów. Drzewa i pąki dość wytrzymałe na mróz. Kwiaty rzadko uszkadzane przez wiosenne przymrozki. Odmiana odporna na brunatną zgniliznę drzew pestkowych; na liściach
i owocach mogą występować objawy szarki (ospowatość śliw). Rzadko atakowana przez owocówkę śliwkóweczkę. Na pozostałe choroby
i szkodniki średnio podatna.
Owoce średniej wielkości (25–30 g), owalne lub odwrotnie jajowate, zwężające się ku dołowi, o dość długich szypułkach. Dojrzewają od połowy września do końca października (zależnie od typu
i stanowiska). Przed zbiorem nie opadają, można je przetrzymać na drzewie. Im później zebrane – tym smaczniejsze, a pestka lepiej odchodzi od miąższu. Skórka brązowofioletowa, pokryta białawym nalotem i drobnymi brunatnymi cętkami, mocno przywiera do miąższu, który jest złotożółty, żółty lub zielonkawożółty, zwarty, chrząstkowy, średnio soczysty. Owoce dobrze znoszą transport.
Odmiana deserowa, doskonała również na przetwory (powidła i susze). Odpowiednia do wszystkich typów sadów oraz ogrodów działkowych
i przydomowych, szczególnie na żyzne gleby
o dużej zawartości próchnicy i wody.
Drzewo rośnie silnie. Jest wytrzymałe na mróz,
w miarę odporne na choroby, ale dość wrażliwe na szarkę. W okres owocowania wchodzi wcześnie, dając obfite plony. Rodzi średniej wielkości, wydłużone, ciemnogranatowe, z niebieskim nalotem owoce. Jest to odmiana zarówno deserowa, jak
i przetwórcza, polecana do naszadzeń produkcyjnych i amatorskich. Dojrzałość zbiorcza: połowa sierpnia Odmiana: średniowczesna
Wyselekcjonowana w USA śliwa ‘Amers’ została wpisana do rejestru COBORU w 2001 r. i szybko zdobyła uznanie polskich sadowników. Ta regularnie i obficie plonująca odmiana rodzi owoce
o wyjątkowo atrakcyjnym wyglądzie i smaku,
a ponadto jest odporna na choroby. Drzewo Przedstawiciele ‘Amers’ to drzewa o umiarkowanej sile wzrostu. Młode okazy wykształcają dość luźne, stożkowate korony, u starszych natomiast stają się one bardziej rozłożyste. W owocowanie śliwy wchodzą wcześnie, ale do obfitego plonowania wymagają sąsiedztwa zapylacza – drzewa tego samego gatunku o podobnej porze kwitnienia.
Doskonale nadają się na przetwory, zwłaszcza do suszu i powideł, jednak ze względu na wyjątkowe walory smakowe uznaje się je za owoce wybitnie deserowe. Mają owalny, lekko wydłużony kształt,
a ich czerwonawą skórkę pokrywa fioletowy nalot. Miąższ łatwo odchodzi od pestki, jest jasny – niemal biały, kwaskowatosłodki i wyjątkowo smaczny. Zakup sadzonki Tylko zdrowe i dobrze wyrośnięte sadzonki staną się plonującymi drzewami. Wartościowy materiał sadzeniowy ma pęd główny
o średnicy minimum 1,2 cm i długości co najmniej 120 cm oraz przynajmniej 4 korzenie o długości 20 cm. Należy je dokładnie obejrzeć – jeśli nie zostały odpowiednio zabezpieczone przed utratą wody, sadzonka może się nie przyjąć. Drzewko powinno być oznaczone etykietą, na której znajdziemy nazwę odmiany oraz informację o podkładce.
Francuska odmiana śliwy. Owocowanie rozpoczyna dość późno. Owocuje obficie
i corocznie, ale wykazuje skłonność do przemienności (lata o obfitym owocowaniu następują po latach, gdy owocowanie jest słabsze). Kwitnie na początku maja. Kwiaty są białe, duże, powyżej 3 cm średnicy. Odmiana samopylna, jednocześnie jeden z najlepszych zapylaczy dla śliw.
Drzewa rosną silnie, tworząc kulistą, nieco spłaszczoną, luźną koronę,
o nieregularnych, łukowato wygiętych i ukośnie skierowanych ku górze konarach. Drzewa i kwiaty są dość wytrzymałe na mróz. Odmiana odporna na szarkę (ospowatość śliw) i brunatną zgniliznę drzew pestkowych, wrażliwa na moniliozę.
Duże owoce (45–50 g), kuliste lub owalne, dojrzewają od połowy do końca sierpnia. Mają gładką, dość grubą, zielonożółtą, kwaśna skórkę, pokrytą białym nalotem
i białymi drobnymi cętkami. Miąższ jest złotożółty z jaśniejszymi żyłkami, miękki, galaretowaty, aromatyczny i bardzo smaczny, niezbyt dobrze odchodzący od pestki (jedynie w pełnej dojrzałości odchodzi łatwo). Owoce są chętnie odwiedzane przez osy. Na stanowiskach zimnych i glebach suchych owoce są mniejsze, o gorszym smaku.
Jedna z najsmaczniejszych odmian deserowych śliw, doskonała również na przetwory (kompoty, dżemy). Ze względu na duże i smaczne owoce oraz odporność na choroby polecana do ogrodów działkowych i przydomowych, szczególnie na żyzne, ciepłe i przepuszczalne gleby oraz cieplejsze stanowiska.
Prunus domestica Herman jest szwedzką odmianą deserową śliwy domowej. Każdego roku wydaje na świat piękne owoce, które zachwycają intensywnie fioletową skórką i wspaniałym aromatem złocistego miąższu. Kuszący wygląd śliwek zachęca do jedzenia ich prosto z drzewa. Wykorzystane zimą przetwory oraz owoce mrożone przypominają o ciepłych, letnich dniach; otulając słodyczą i delikatnością pozwalają oderwać się na chwilę od codziennych trosk. Piękne kwiaty otulające gęstym puchem koronę śliwy Herman zachwycają swoją delikatną formą. Puszyste obłoczki kwiatostanów urzekają różnorodnością refleksów i odcieni tańczących między płatkami promieni słonecznych. Zawarte w owocach witaminy i minerały genialnie wpływają na zdrowie. Połączenie wspaniałego smaku owoców, dużej ilości korzystnych dla zdrowia składników odżywczych i zachwycającego wyglądu drzewa sprawia, że śliwa Herman jest niezwykle cenioną odmianą bardzo chętnie uprawianą w różnego rodzaju ogrodach.